De wijk Altstadt Nord van Keulen

Logischerwijs vormt de oude binnenstad van Keulen ook het stadscentrum van de kathedraalstad: een volwassen stad en de wijken Altstadt Nord en Altstadt Süd zijn daar in het centrum. Grafisch worden deze dan begrensd door de "Kölner Ringen" of de delen Neustadt Nord en Süd begrensd . Over de ringen hebben we al bericht in ons artikel Neustadt Süd. In het oosten van het district is er een natuurlijke grens met het district Keulen-Deutz aan de Rijn.

Wijknummer Gebied Inwoners 103 2.456 vierkante kilometer 19.000

Geschiedenis van de Oude Stad Noord

Hier, waar het allemaal begon: wie een nederzetting bouwt, zoekt de nabijheid van het water en dat was waarschijnlijk niet anders toen Colonia Ara Agrippinensium werd gesticht. De oude binnenstad van Keulen, direct aan de oevers van de Rijn, was het centrale punt in de ontwikkeling van de stad. Waarbij zeker de - terechte - vraag gesteld mag worden of het niet ook Deutz geweest kan zijn! Maar in veel historische tradities heeft men het altijd over de wijk rond "Groß Sankt Martin" en dan willen wij deze instructies ook volgen. De Keulen Dom staat er immers middenin, wat zeker ook gezien kan worden als startpunt voor stedelijke ontwikkeling. En het is niet in Deutz...

In dit gebied vinden we ook het oude stadhuis, de interessante wapenkamer, historisch waardevolle herenhuizen en enkele andere kerken. Een bekende toeristische trekpleister is het voorouderlijk huis van 4711, gelegen aan de Glockengasse.

Een andere bijzonderheid - in de volksmond bekend als "Klingelpütz" - bevond zich lange tijd in het noorden van dit deel van de stad: een gevangenis. In veel verhalen en liedjes uit Keulen wordt het nog vaak aangehaald. Toen de gevangenis Ossendorf echter voltooid was, werd de "Klingelpütz" gewoon opgeblazen en werden de overblijfselen opgestapeld tot een kleine berg of heuvel. Er is nu het Klingelpütz-park.

Tot slot bevindt zich het EL DE Haus aan de Appelhoffhofplatz, waar het NS-documentatiecentrum van de stad Keulen is gevestigd. De financiële rechtbank van Keulen en de administratieve rechtbank van de stad Keulen bevinden zich ook op de Appellhofplatz.

Winkelgebied

In Altstadt Nord vindt elke vrouw een nieuw paar schoenen! Er zijn twee van de drukste winkelstraten van Duitsland! Het is de "Hohe Strasse" en de "Schildergasse". Naast vele grote warenhuizen en schoenenwinkels zijn er tal van restaurants, cafés en binnenkort de nieuwe Apple store aan de Schildergasse op huisnummer 1! Als u met de trein op het centraal station van Keulen aankomt, kunt u de "Hohe Straße" volgen om bij de "Schildergasse" te komen en als u deze volgt, bereikt u de Neumarkt.

Shopping Koeln — Hohe Strasse staat vol met winkels

Appartementtip Keulen

De Ferienwohnung Köln beveelt een wandeling aan langs de Schildergasse en de Hohe Straße met een wandeling omhoog naar de Domplatte. Daar kun je de kathedraal beklimmen als een ander hoogtepunt.

Transport en logistiek

Het Keulen Centraal Station is zeker een van de belangrijkste vervoersknooppunten in de stad en zelfs een van de belangrijkste in heel Duitsland. Veel trams en metro's doorkruisen ook dit belangrijke punt van de stad. De zone is ook met de auto bereikbaar via de meerbaans noord-zuid oprijlaan.

Belangrijke structuren

Hier willen we een korte opsomming geven van de belangrijkste gebouwen in de wijk Altstadt Nord:

Hohe Domkirche (d.w.z. de Keulen Dom)
St. Andreas
Antoniterkerk
St. Gereon
Alt. Sint-Alban
St. Apostelen
Groot Sint Maarten
Klein Sankt Martin
St. Colombia
St. Kunibert
St. Tenhemelopneming van Maria
Minorietenkerk
St. Maria, Kupfergasse
St. Ursula
Hahnentorburg
Ursulinenkerk
Spaanse constructie & Praetorium
Romeinse torens
Gereonsmühle
Eigelsteintorburg
Historisch stadhuis
Arsenaal
Gürzennich
Heinzelmaennchenbrunnen
Hohenzollernbrug met Rijntuin
Funkhaus am Wallrafplatz van WDR
Huis van Marternus
Centraal Station
Bastion
Ringcarree

Foto's van St. Maria Himmelfahrt

Verslag over St. Kolumba

In de nacht van 30 mei 1942 Air Marshal Arthur Harris, opperbevelhebber van het Royal Bomber Command, vertrok Air Force, de eerste van zijn 1000 bommenwerpersaanvallen op nazi-Duitsland. De bestemming was de oude stad Keulen. De volgende ochtend was een zesde van de huizen in de stad beschadigd of vernield. Maar deze verschrikkelijke aanval was noch de eerste noch de laatste die Keulen zou ondergaan. In april 1945, toen de vijandelijkheden stopten, waren er 262 aanvallen die de meeste gebouwen van de stad verwoestten. De grote kathedraal aan de Rijn met zijn tweelingtorens - het meesterwerk van middeleeuwse en neogotische architectuur - was nog zwaar beschadigd, net als het (helaas) aangrenzende centraal station, maar de meeste beroemde romaanse kerken werden gedeeltelijk of volledig gesloopt. Gelukkig zijn de kunstwerken en glas-in-loodramen van de kathedraal verwijderd en veilig, net als de meeste musea en kunstgalerijen van de stad.

De verlatenheid

In het officiële rapport, Artworks in Germany (British Zone of Occupation): Losses and Survivors in the War (HMSO, 1946), staat: "De verwoesting in Keulen is zeer groot en omvat de hele stad." De Duitse architect Rudolf Schwarz, die in 1947 een masterplan voor de wederopbouw opstelde, beschreef Keulen als "de grootste puinhoop ter wereld". Vandaag is de stad herbouwd, maar het resultaat is teleurstellend - noch een zorgvuldige restauratie van het verleden, noch een overtuigende nieuwe visie. De dichtheid is te laag en Keulen voelt meer aan als een naoorlogse nachtstad dan als een historisch rivierkasteel gesticht door de Romeinen. Verreweg de meest indrukwekkende nieuwe gebouwen zijn de musea en kunstgalerijen van de stad, die collecties van adembenemende kwaliteit en rijkdom bevatten.

Het oudste is het Wallraf-Richartz Museum; het eerste speciaal gebouwde huis werd geopend in 1861 en is nu gehuisvest in een gebouw van O.M. Ungers, dat in 2001 werd voltooid. Op een gegeven moment deelde het een gebouw ontworpen door Peter Busmann en Godfrid Haberer met het Ludwig Museum, dat in 1986 werd geopend en beide instellingen huisvestte totdat het stadsbestuur in de jaren negentig besloot ze te delen. En dan is er nog het Romeins-Germaans museum in de Dom van Klaus Renner en Heinz Röcke, dat in 1974 zijn deuren opende.

Museum en ruïne tegelijk

Het jongste gebouw waarin de kunst van Keulen is gehuisvest, is misschien wel het meest intrigerende omdat het tegelijkertijd een museum, een kerk en een oude ruïne is en zo veel over de tragische moderne geschiedenis van de stad uitdrukt. Dat is Kolumba, dat in 2007 werd geopend en zijn naam dankt aan de kerk gewijd aan de gelijknamige heilige die op de plek stond. Het bevat de collectie van het katholieke aartsbisdom en is de opvolger van een museum dat in 1853 werd opgericht door de christelijke kunstverenigingen voor het aartsbisdom Keulen, dat was gehuisvest in een gebouw tegenover het zuidelijke transept van de kathedraal, dat in de oorlog werd vernietigd. Een prijsvraag voor een nieuw gebouw werd in 1997 gewonnen door de Zwitserse architect Peter Zumthor.

De architect

Peter Zumthor trok internationale aandacht met zijn kuuroorden in Vals. Geboren in Basel in 1943, werd de zoon van een meubelmaker aanvankelijk opgeleid door een timmerman. Misschien wordt zijn werk gekenmerkt door een sensueel plezier in kleur- en materiaaleigenschappen. Zijn kantoor is relatief klein en hij staat bekend om zijn diepe, misschien wel obsessieve, betrokkenheid bij alle aspecten van een project. Tegenwoordig is hij een soort cultfiguur, maar hoewel hij de gebruikelijke gongs heeft verzameld - de Pritzker Prize 2009; de RIBA Royal Gold Medal in 2013 - hij is heel anders in zijn houding en moraal dan de geroemde 'Starchitects'.

Weinigen van hen zouden beweren, zoals Zumthor deed: "Ik selecteer mijn klanten op basis van de simpele criteria of het project sociaal of cultureel de moeite waard is; of ik het zou willen doen; en of de klant andere goede bedoelingen heeft dan geld verdienen Ik denk niet dat het iets met arrogantie te maken heeft - ik ben altijd al zo geweest. Ik heb altijd ja of nee gezegd zonder naar het geld te kijken." In sommige opzichten kan het hij daarom als moderne tegenhanger van de Engelse Arts & Ambachtsarchitect Philip Webb.

De nieuwe kerk

De Sint-Kolumbakerk - gotisch, niet romaans - werd tijdens de oorlog bijna volledig verwoest en nooit meer herbouwd. In plaats daarvan werd in 1947-1950 een veel kleinere nieuwe kerk gebouwd op een klein deel van het terrein; het bevat een laatgotisch beeld, meestal gevonden in het puin en nu bekend als de Madonna van de ruïnes, evenals vele moderne kunstwerken. Deze werd later in 1952-58 uitgebreid met een uitzonderlijke en inventieve kapel van het Heilig Sacrament. Beiden waren vroege onafhankelijke werken, ontworpen door Gottfried Böhm (geboren in 1920), de zoon van de architect Dominikus Böhm (wiens centraal geplande kerk van St. Engelbert van 1928-32 in de wijk Riehl in Keulen een van de grote moderne kerken van zijn tijd). En deze zeer krachtige en ontroerende nieuwe kerk en de overblijfselen van zijn voorgangers zijn door Zumthor opgenomen en opgenomen in het nieuwe gebouw.

Kolumba staat op een hoek. De prehistorie wordt onmiddellijk aangegeven door delen van de overgebleven middeleeuwse muur en ramen die zijn ingebouwd in de torenhoge nieuwe muren van speciale grijze bakstenen die met gladde mortel zijn gelegd. De muren van Zumthor rijzen op van de straatlijnen naar rechte borstweringen op verschillende niveaus, waardoor het nieuwe museum een structuur wordt die zowel stedelijk als monumentaal is. Grote rechthoekige ramen, hoog, verwijzen naar het interieur. Interessant is echter de verschillende textuur van de brede metselwerkbanden. Dit blijken openingen tussen de stenen te zijn, waardoor een zwak, gefilterd licht de ruimte erachter kan verlichten - een enorme overdekte ruimte die een soort archeologische vindplaats vormt, waarin een grillige doorgang over de oude fundamenten en fragmenten leidt en dramatisch is De veelhoekige gevel van de Boheemse kerk biedt uitzicht.

Het museum

Het museum heeft een aparte ingang van de kerk en het interieur is heel anders. Vanuit een kleine lobby met uitzicht op een binnenplaats die ooit een begraafplaats was, stijgt een smalle, monumentale trap tussen steile bakstenen muren naar twee verdiepingen met tentoonstellingsruimte. Deze bestaan uit kamers van verschillende afmetingen en vormen die natuurlijk verlicht zijn en een sobere omgeving bieden voor zowel oude als moderne kunstwerken. Ze komen allemaal uit de Kolumba-collectie, maar moderne displays veranderen. Op de tweede verdieping, in een grote ruimte, staan 34 originele sculpturen (sindsdien vervangen door replica's) van de archivolten uit het 14e-eeuwse Sint-Pietersportaal van de kathedraal, en het is prachtig om deze van dichtbij te kunnen zien.< /p>

Daarachter, op een hoek, is een kamer met de vier gekroonde martelaren, vier stenen figuren die, hoewel zogenaamd gemarteld door Diocletianus omdat ze geen heidense afgodsbeelden uithouwen, in werkelijkheid metselaars voorstellen die aan de kathedraal werkten. Op de Individual-display, die loopt tot en met 14 augustus. Gesneden door meestermetselaar Konrad Kuyn ter nagedachtenis aan zijn voorganger, dit zijn levendige portretten van echte mannen die de instrumenten van hun vak dragen; na zorgvuldige restauratie tonen ze nu hun originele kleur. Deze meest aangrijpende figuren worden verlicht door een groot kamerhoog raam dat uitkijkt over de daken naar de grote gotische kathedraal waarvoor zoveel van Kolumba's voortreffelijke religieuze kunstwerken oorspronkelijk zijn gemaakt. Verleden en heden worden briljant gecombineerd in dit meest subtiele moderne museum.

Vanaf de straat gezien is het gebouw echter een totaal mysterie, met zijn vreemde, collageachtige muren, zijn enorme vierkante ramen op de tweede en derde verdieping en zijn strook vreemde perforaties halverwege, alsof iemand de helft van de bakstenen uit. Er is weinig te zeggen over wat er binnen gebeurt. Het lijkt niet bepaald op een kunstgalerie - of iets anders.

Welke look moet het zijn?

Maar hoe moet zo'n gebouw eruit zien? Er zijn al twee grote kunstgalerijen in Keulen die niet bijzonder subtiel zijn. De Ludwig is een laagbouw met met metaal beklede, ruw gezaagde daken die lijken te schreeuwen: "Art Gallery!" Het Wallraf-Richartz Museum is een formele stenen kubus die alleen is versierd met gebeeldhouwde stenen plaquettes met namen van kunstenaars alsof het modelabels zijn: "Vermeer"; "Duur". Het ontwerp van Zumthor oogt daarentegen ingetogen en waardig. Bij de opening van Kolumba verklaarde hij zijn afwijzing van het "Bilbao-effect" en het idee dat een nieuwe kunstgalerie over zijn architect zou moeten gaan, of een stadsbrede marketingstrategie, of zelfs de commerciële kracht van zijn collectie. "Hier," zei hij, "mensen geloven in de innerlijke waarden van kunst. Je voelt dat dit project van binnenuit is begonnen, vanuit de kunst en vanuit de plek."

Zumthor's manier van omgaan met het lagere niveau is zo opvallend dat je de galerijen gemakkelijk vergeet. Vanuit de met leer beklede foyer loopt een smal pad van witte travertijnsteen, dat zich door de twee niveaus slingert, hier en daar uitbreidt naar grotere kamers en eindigt in aparte kamers.

De tentoonstellingsfilosofie

Toepasselijk is de tentoonstellingsfilosofie van Kolumba om alles te mixen. In plaats van een droge chronologische opstelling aan te nemen, zijn de werken thematisch of nauw met elkaar verbonden. Een kamer is bekleed met Warhol-afdrukken van gekleurde kruisen op een zwarte achtergrond. In het midden staat een enkele, gebeeldhouwde 16e-eeuwse Christusfiguur. Sommige kamers zijn groot, verlicht door ondoorzichtige hoge ramen, andere zijn lang, laag en zonder ramen. Er is zelfs een verduisterde kamer bekleed met zwart fluweel waar religieus zilverwerk te zien is. In overeenstemming met de anti-Bilbao-buitenkant van het gebouw, zijn er geen afleidende labels om je te vertellen waar je naar kijkt. Als je wilt weten wat iets is, is er een brochure.

Het resultaat is kalm en toch stimulerend. Het geheel is zelfs zo naadloos uitgevoerd dat het gebouw en de kunst soms moeilijk te scheiden zijn. De houten lambrisering in de leeszaal kunt u net zo goed bewonderen als de Rijnlandse Madonna's aan de muur. Of bewonder de opstelling van de grote ramen die om elke hoek een lichtstraal werpen en een glimp opvangen van de kathedraal en de omliggende stad.

Er is hier in ieder geval te veel om te aanbidden: de kunst, God, de geschiedenis, de stad daarachter, de architectuur en bij uitbreiding de machtige Zumthor. De aanwezigheid van de architect is zo gladjes verborgen dat hij bijna merkwaardig opvalt. Hij is onzichtbaar maar overkoepelend, net als een god. Om eerlijk te zijn, ondanks zijn transcendentale werken en de spirituele analogieën die hen inspireren, valt er weinig te zeggen dat Zumthor zou willen worden gezien als een soort mystieke sjamaan. In het echte leven houdt hij van sigaren, jazz en margarita's. Op de persconferentie van Kolumba grapte hij dat hij nooit van historische kunst had gehouden, omdat het hem deed denken aan saaie museumbezoeken met zijn ouders.

De browniefontein

Het is erg populair bij kinderen!

De afdeling cultuur en vrije tijd

Wat is er nog meer te zien?

Speelhuis
Philharmonie
Opera
Hännesche Theater
Serre
Museum voor Toegepaste Kunsten
EL DE Haus (NS Doku-Zentrum)
Museum Ludwig
Romeins-Germaans museum (met het beroemde Dyonisos-mozaïek)
Stadsmuseum van Keulen
Wallraf Richartz-museum
Carnaval begint altijd op de Alter Markt
Kerstmarkt op de Heumarkt
Roncalli-plein

Je kunt duidelijk zien dat er veel te doen is in dit deel van de stad! Veel plezier!

Boek bij ons uw accommodatie in Keulen! Slaap in onze appartementen en loop naar de kerstmarkt op de Heumarkt! De accommodatie in Keulen verheugt zich op uw aanvraag: vraag nu uw vrijblijvende offerte aan!