De Rheinauhafen

Keulen is een grote stad met veel bezienswaardigheden en de inwoners van Keulen zouden er nog een moeten krijgen die adembenemend is. De Rheinauhafen had een heel andere taak dan vele jaren geleden gebouwd was. Daar werden de pontons geladen en gelost. Een verboden zone voor gewone burgers, die een gesloten wereld op zich vertegenwoordigde. Na de Tweede Wereldoorlog verloor de haven echter aan belang doordat steeds meer werk naar andere locaties werd verplaatst. Ook de havens in Godorf, Niehl, Mülheim en Deutz waren nu erg in trek.

Wat bleef er over? Bij de haven

Maar wat bleef er dan als taak voor de Rheinauhafen over? Ook werden de leegstaande panden steeds vaker als filmset gebruikt. Ideaal voor misdaadromans en boeven! Verder werd deze ongeslepen diamant nauwelijks gebruikt. Ik was er zelf toen ik jonger was omdat je alle kelderruimtes en zalen kon huren voor feesten. Niemand had er immers last van, want er woonde niemand.

Het is bergop!

Eindelijk kwam er wat vaart in de zaak: de diamant moest geslepen worden. In 1992 was er een wedstrijd georganiseerd door de stad Keulen en werd een suggestie gedaan hoe dit gebied daar verstandig zou kunnen worden gebruikt. Wat zou er uit dit gebied kunnen ontstaan? Woongebied? Kantoor wijk? Of moet het gewoon een enorm groen park direct aan de Rijn worden? Er waren echt veel ideeën, maar er waren ook veel burgers die heel, heel veel argumenten hadden tegen elk voorstel.

In 2002 werd eindelijk groen licht gegeven voor de renovatie van de Rheinauhafen. Het heen en weer kwam eindelijk tot een einde en de campagnes van de "Häfen und Güterverkehr Köln" (eigenaar van de site) waren succesvol geweest.

Gigantisch gebied

Het is een enorm gebied dat nu moet worden omgevormd tot de jongste wijk van Keulen. Het juweeltje is twee kilometer lang en meer dan 200 meter breed en zal binnenkort appartementen en kantoorruimte voorzien van de duurste vierkante meters van de kathedraalstad. Restaurants, cafés en zelfs een hotel zouden binnenkort de Rheinauhafen moeten sieren.

Havenbedrijf

Het Hafenamt is een onmiskenbaar gebouw, dat er gewoon prachtig uitziet en is versierd met veel versieringen. Nee, het is geen nieuw modern gebouw, maar het heeft een bakstenen gevel en herinnert bewust aan de hoogtijdagen, de tijd dat de schepen hier nog aanmeerden. Met zijn grote klokkentoren is het het symbool van de Rheinauhafen. Het is een rijksmonument en is een kantoorgebouw en zelfs de residentie van de havendirecteur in één.

De krachtpatser

Een ander historisch gebouw is de krachtcentrale . Vroeger waren er pompen en motoren ondergebracht. Jouw taak was om het water onder druk te bereiden voor alle hydraulische systemen in de hele haven! Respect voor deze moeilijke en tegelijk belangrijke taak. Elke kraan in de haven was dus afhankelijk van deze krachtpatser. Van de buitenkant was het powerhouse misschien niet zo "Italiaans" gestileerd, maar het was nog steeds leuk om naar te kijken. De bakstenen gevel is uitgevoerd in twee kleuren en vooral het daklandschap geeft het gebouw een eigen flair. Wat je bijna niet kunt geloven: de wanden van de talloze machines en pompkamers waren of zijn versierd met prachtige muurschilderingen. Er is nog veel hout ingebouwd in de vloer en het plafond. Dit prachtige pand is tevens een monumentaal pand. Inmiddels is het verbouwd en is het een modern kantoorgebouw geworden. Ook hier hadden enkele vindingrijke architecten de vinger in de pap en wisten hun visie te realiseren. Van binnen is het gebouw nu wijd open en modern. Hout en glanzend ijzer of metaal bepalen het beeld. Met veel licht en een geweldig gevoel is het veel makkelijker werken.

De kunstaasloods

Een echte haven heeft natuurlijk ook een eigen spoorsysteem en dus natuurlijk de behoefte aan een eigen sluisloods . In die tijd waren er drie spoorlijnen waarop de sluizen heen en weer reden en de goederen op de schepen laadden. Kranen laadden vervolgens de vracht van de schepen op de wagons of omgekeerd. De kranen en de sluisloods zijn de enige die vandaag nog over zijn. Helaas kan de sluisschuur vandaag niet meer worden gebruikt en staat er eigenlijk alleen als gedenkteken. De monumentenbeschermers wilden eigenlijk de sporen behouden, maar konden hun zin niet krijgen en dus bleven alleen de sluisloods en de kranen over. Door de overstroming moest de vloer worden verhoogd en werd de functie van het hele gebouw aangetast. Verder is alles in dit pand daadwerkelijk vernieuwd: ramen, plafonds of dakkapellen hebben een eigentijdse update gekregen.

De Wohnwerft 18.20

Het is het langste gebouw in de hele Rheinauhafen. Het is 176 meter lang en herbergt precies 72 wooneenheden. Iedereen die hier woont heeft het "gemaakt", zou je denken. Een geweldig uitzicht en een geweldige locatie. Maar wie wil er elke dag bezocht worden door vele Keulense toeristen, bouwvakkers en zakenmensen? De locatie trekt niet alleen de mensen aan die er willen wonen, maar ook veel nieuwsgierigen en mensen die er gewoon een leuke tijd willen hebben, misschien een kopje koffie of iets dergelijks willen drinken. Hierdoor kunnen de bewoners overlast ervaren. Bepaal dus zelf of dit een fijne plek is om te wonen. Het gebouw werd verfijnd door de Keulen architecten Römer und Partner . Een edele witte pleister werd aangebracht om een ​​vriendelijke, heldere sfeer te creëren. Anders zijn de appartementen natuurlijk allemaal een droom: allemaal met een prachtig uitzicht op de Rijn en allemaal met grote balkons, waarop u natuurlijk de zonnige dagen in Keulen wilt doorbrengen. Omdat het daar behoorlijk winderig kan zijn, zijn er schuifruiten als windbescherming. Maar één ding mag je als bewoner niet vergeten: er is ook een aanlegsteiger voor de binnenvaart! Dit leidt soms tot discussies met de bewoners, die duur betalen, denken daar hun rust te kunnen eisen. Maar laten we de Mannheim-wet niet vergeten, die als wet van 1874 werd aangenomen en die u in staat stelt te investeren waar u maar wilt. Ook de waterkeringen laten zien, en doen nog steeds, dat we direct aan het water zitten! Deze mobiele beschermwanden zijn verplaatsbaar en bieden bescherming tot een hoogte van 11,40 meter.

Het Siebengebirge

En dat betekent niet het oude Siebengebirge , maar het oude Danzig pakhuis . Het wordt in de volksmond Siebengebirge genoemd omdat het zeven gevels heeft die uitkijken op de stad. Het gebouw is overigens in 1909 gebouwd door Hans Verbeek. Voordat de kraanhuizen werden gebouwd, was dit Siebengebirge zoiets als het herkenningspunt van de Rijnhaven (naast de klokkentoren van het havenbedrijf). Het gebouw zou eigenlijk worden afgebroken omdat het te kleine ramen had en aanvankelijk helemaal niet geschikt was als wooncomplex. Maar ook hier konden enkele vindingrijke architecten wonderen verrichten. Ramen werden vergroot, Velux-ramen werden ingebouwd in de schuine plafonds en loggia's werden geplaatst. En - oh wonder - er konden in totaal 138 woningen worden gebouwd, die zeer gewild waren op de woningmarkt. Opeens wilde iedereen er wonen, ook zonder tuin. Het uitzicht en de locatie. Over het algemeen zijn de units echter altijd vrij donker, omdat de zon niet goed in de diepe kamers komt. Je moet dus werken met veel lampen, felle wallpapers en andere trucs. De kraanhuizen zijn natuurlijk veel lichter en comfortabeler... Maar ok, ze zijn natuurlijk veel duurder en onbereikbaarder.

De kranen

En nu komen we bij de hedendaagse getuigen van de haven: de kranen . Met hun werk en hun uiterlijk geven ze al honderden jaren vorm aan de haven. Ze worden semi-portaalkranen genoemd en worden verrijdbaar gemaakt op zogenaamde kraangeleidingsrails. Je zou gemakkelijk een paar tonnen kunnen hijsen en de goederen van de schepen op de sluizen kunnen verpakken. Maar er was ook een reus in de haven die gewoon Hercules heette. Hercules kon tot 30 ton hijsen en laden. Het werd op een betonnen sokkel geplaatst en kon zelfs 360 graden worden gedraaid. Zo'n kraan moest door meerdere arbeiders bediend worden. Hij was gewoon te groot. Vroeger moesten de kranen nog met speciale zwengels en tandwielen verplaatst worden. Maar na verloop van tijd maakten elektronica en vooruitgang het werk in de haven ook op dit gebied gemakkelijker. Zelfs de dikke Pitter werd daar door de kranen in de haven geladen. Na verloop van tijd werden bijna alle 40 kranen gesloopt. Er bleven er nog maar 6 over, die allemaal onder monumentenzorg werden geplaatst. Waaronder onze populaire en bekende Hercules .